دستاوردهای 31 ساله نامگذاری روز قدس

 

ورود اندیشه امام خمینی (ره) در تعیین روز جهانی قدس به معادله رویارویی با رژیم صهیونیستی، تحولات جدی در آن ایجاد کرد. تا آن هنگام برتری نظامی رژیم صهیونیستی یکی از مهمترین پایه‌های ساختاری این رژیم بود که هر تهدیدی را به نفع خود یکسره می‌ساخت. امریکا و کشورهای غربی نه تنها این برتری نظامی را تضمین کرده که با کمک‌های نظامی سیستماتیک سالانه، توان کیفی و کمّی آن را در سطح بالایی نگه داشته‌اند.

این برتری نظامی تا آن هنگام، تنها در سطوح رسمی کاربرد کامل و جامع داشت و در جنگ‌های 1948 ، 1956 ، 1967 ، 1973 و 1982 با دولت‌های عربی، موفق به یکسره‌سازی شده و توانست همه جنگ‌های نظامی و کلاسیک را به نفع خود به پایان برساند. رژیم صهیونیستی با مقوله «هنری کیسینجر» وزیر خارجه سابق امریکا در اینکه «هیچ جنگی بدون مصر امکان‌پذیر نیست»، قرارداد کمپ‌دیوید را با «سادات» رئیس‌جمهور مصر در سال 1978 امضا کرد و با خارج کردن مصر به عنوان بزرگترین کشور عربی از معادله رویارویی، شرایط راهبردی را کاملاً به نفع خود یکسره و نهادینه ساخت و از آن تاریخ هیچ جنگ کلاسیک میان دولت‌های عربی و اسراییل رخ نداد.  البته در حمله به لبنان در سال 1982 دولت و ارتش منسجم پیش روی این رژیم قرار نداشت اما جنگ در قالب کلاسیک تعریف می‌شود.

در مقابل این تدبیر دشمن یک حرکت فراگیر مردمی در داخل فلسطین و در سرتاسر جهان اسلام بر پایه راهبرد و تفکر امام خمینی (ره) آغاز گردید که این معادله را دگرگون ساخت. در سال 1987 انتفاضه بزرگ مردم فلسطین آغاز گردید و خلأ رهبری سیاسی در عرصه فلسطین را پر کرد. در سال 1982 رژیم صهیونیستی با حمله به لبنان در پی آن بود که رهبری نهضت مقاومت فلسطین را از صحنه خارج سازد و با محاصره اعضا و رهبران سازمان آزادیبخش فلسطین در بیروت موفق شد آنها را به تونس تبعید کند و عملاً جامعه فلسطینی را دچار خلأ سازد. اما مردم فلسطین در داخل به سرعت با حرکتی فراگیر مبتنی بر تفکر انقلاب اسلامی، این خلأ را پر کرده و مراحل هویت‌یابی مجدد خود را آغاز کردند. پیش از انتفاضه مردم فلسطین، جوامع فلسطینی در جزایر متعدد و ناپیوسته کرانه باختری، نوار غزه، سرزمین‌های اشغالی 1948 و کشورهای میزبانِ آوارگان تقسیم شده بودند و هیچ پیوستگی میان آنان برای حرکتی هماهنگ وجود نداشت اما با آغاز انتفاضه، فلسطینیان یکدیگر را پیدا کرده و نشان دادند که ملت واحدی هستند که با اصرار بر مبارزه می‌کوشند سرنوشت خود را تعیین کنند. رژیم صهیونیستی که روزگاری ادعا می‌کرد فلسطین سرزمین بدون ملت برای ملتی بدون سرزمین است، با آغاز انتفاضه سرتاسری فلسطینیان قادر به تکرار این دروغگویی‌ها نشد و ناچار گردید به وجود یک جامعه پویای فلسطینی اعتراف کرده و در نهایت در سال 1993 قرارداد اسلو را امضا کند. امضای این قرارداد عقب‌نشینی از تجاوز و با هدف پایان دادن به بحران و عقب‌نشینی رژیم صهیونیستی از سرزمین‌های اشغالی نبود، بلکه با هدف ایجاد دوگانگی درجامعه فلسطینی بود. رژیم صهیونیستی قرارداد اسلو را با رهبران میدانی انتفاضه امضا نکرد بلکه با رهبران تبعیدی فلسطینی در تونس امضا کرد که اساساً در ایجاد انتفاضه داخلی نقش چندانی نداشتند. این ترفند رژیم صهیونیستی یک شکاف سیاسی و اجتماعی میان طرفداران سازش اسلو (جریان دولت خودگردان) و هواداران مقاومت و انتفاضه پدید آورد، اما این شکاف به علت حمایت‌های مردمی به سرعت به نفع مقاومت یکسره گردید. شکست مذاکرات سازش در سال 1999 پس از شش سال گفتگو، زمینه را برای آغاز انتفاضه دوم جامعه فلسطینی موسوم به انتفاضه مسجدالاقصی در 28 سپتامبر سال 2000 فراهم ساخت. در نتیجه این انتفاضه بزرگ، رژیم صهونیستی ناچار گردید از داخل نوار غزه در سال 2005 به مرزهای این باریکه عقب‌نشینی کند. این دستاورد بزرگ به رغم نقشه دشمن صهیونیستی تحقق یافت و نشان داد که مقاومت بر خلاف جریان عقیم‌ سازش، با حمایت مردم دستاوردآفرین است و قادر به تغییر معادله رویارویی است. در سال 2006 و در جریان انتخابات پارلمانی فلسطین 61% مردم این سرزمین به جریان مقاومت رأی داده و این نمایان می‌سازد که اکثریت مردم فلسطین بر این باورند که مقاومت برای مدیریت بحران شایسته‌تر و مورد وثوق مردم است.

اقدام رژیم صهیونیستی و کشورهای غربی بر ضد دولت منتخب مردم فلسطین به رهبری اسماعیل هنیه و قطع کمک‌های مالی به آن و تلاش برای کودتا در غزه و سپس محاصره کامل این منطقه پس از شکست کودتاگران و تسلط کامل حماس بر غزه، همه و همه نه تنها نشان داد که غرب مقوله دمکراسی را باور ندارد و از آن به صورت ابزار استفاده می‌کند که شراکت کامل رژیم صهیونیستی و حامیان غربی آن بر ضد مردم فلسطین را نمایان ساخت. متأسفانه در این فرآیند برخی از رژیم‌های عربی نیز به هم‌پیمانی نامقدس پیوستند و بر ضد آرمان فلسطین وارد عمل شدند.