فرازهایی از وصیت‌نامه حضرت علی(ع)

 

زندگی، افکار و گفتار حضرت علی(ع) همگی پند و اندرز بوده و راهگشای زندگی هستند، گفتار امام در نهج‌البلاغه، نامه‌ها و خطبه‌های ایشان همگی نکته‌های ظریفی هستند که در ابعاد مختلف به کار می‌آیند وصیت ایشان به امام حسن نیز از جمله منابع ارزشمند و سازنده است .

امام علی(ع) در وصیت خود به امام حسن(ع) مواردی را مطرح کرده است که تنها توجه به فرازها و گوشه هایی از آن بیانگر زندگی ساز بودن و توجه همه جانبه به لحظه لحظه های زندگی فردی، خانوادگی و اجتاعی است .

در این وصیت نامه آمده است:

پسرم حسن تو و همه فرزندان و خاندانم و هر کس را که این نامه به او می رسد، به امور زیر سفارش می کنم:

- هرگز تقوای الهی را از یاد نبرید و کوشش کنید تا دم مرگ بر دین خدا باقی بمانید.

- همه با هم به ریسمان خدا چنگ بزنید و بر اساس ایمان به خدا، متحد باشید و از هم جدا نشوید. 

- نزدیکان و خویشاوندان را از یاد نبرید. صله رحم کنید که صله رحم، حساب انسان را نزد خدا آسان می کند. 

- با همسایگان خوشرفتاری کنید. پیامبر آن قدر در مورد همسایه سفارش کرد که ما گمان کردیم برای همسایگان از همسایه خود ارث قرار می دهد.

- مبادا دیگران در عمل کردن به قرآن بر شما پیشی گیرند.

- توجه شایسته به نماز چرا که نماز ستون دین است.

- رمضان که روزه آن ماه سپری است برای آتش جهنم.

- جهاد در راه خدا از مال و جان خود در این راه کوتاهی نکنید و زکات مال آتش خشم الهی را خاموش می کند.

- امر به معروف و نهی از منکر را ترک نکنید...

این موارد بخشی از توصیه ها و وصیت امیرالمؤمنین به فرزندشان امام حسن(ع) است که همین موارد نیز به خوبی بیان می کند امام به جنبه های مختلف زندگی توجه داشته، خیر و سعادت دنیا و آخرت را به واسطه اعمال نیک و شایسته و توجه به خالق هستی، نوعدوستی و خیرخواهی برای مؤمنان خواستار است .

به همین دلیل نیز راهکارها  و عوامل دستیابی به این خیر ، کسب فضیلت و قرار گرفتن در مسیر کمال را به صورت ساده و موجز بیان کرده است .

وصیتنامه حضرت على (ع) را در کتابهاى حدیث به اجمال و تفصیل و به طور گوناگون نقل شده که یکى را ابوالفرج نقل کرده و در کافى مرحوم کلینى هم نظیر همین وصیت را که ابوالفرج روایت کرده، نقل مى‏کند و در نهج البلاغه نیز (در زیر نامه شماره 47) اجمالى از این وصیت آمده و خلاصه‏اى از آن در کشف‌الغمه و روایات دیگر آمده که همه آنها را مجلسى(ره) در بحارالانوار نقل کرده است.