با این حال نکاتی در خصوص اهمیت، نحوه و دلایل توجه به آثار تاریخی قابل توجه است. نخست اینکه آنچه از گذشته تاریخی یک ملت باقی مانده است اعم از میراث مادی مانند ابنیه و آثار تاریخی و میراث معنوی مانند سنت ها، رسم ها و تالیفات علمی و فرهنگی، به عنوان شناسنامه و هویت تاریخی و ملی دارای اهمیت است و ریشه تمدنی و فرهنگی ملت ها را تشکیل می دهد. 

ازاین رو پاسداری از آن ها به معنا پاسداشت هویت ملی و عاملی مهم برای تقویت مولفه هایی نظیر اتحاد، انسجام، اعتماد به نفس و خودباوری ملی است، و بی توجهی به آن می تواند زمینه ساز بی هویتی و احساس بی ریشگی نسل های آینده یک کشور باشد. 

از این رو حرکت وسیعی که در سال های اخیر برای ثبت و پاسداری از آثار تاریخی کشور آغاز شده است، حر کتی ملی، هدفمند و مورد حمایت است، و در چارچوب ایجاد انسجام و هویت ملی ضروری به نظر می رسد. 

نکته دیگر ضرورت التزام کامل به اصول پاسداری از مواریث تاریخی است. چنانکه صرف ثبت این آثار، موجب پاسداشت واقعی آن نیست، و باید با تخصیص اعتبار های لازم، عرصه های تاریخی کشور از دسترس سودجویان خارج و زمینه بازسازی و معرفی صحیح آن ها را فراهم کرد. 

به علاوه تلاش برای استفاده از این ظرفیت کم نظیر تاریخی در جهت توسعه صنعت توریسم و گردشگر خارجی ضمن اینکه فرصت معرفی جهانی ایران را فراهم می کند؛ و تلاش غرب را برای منزوی کردن ایران را به ناکامی می کشاند، به پویایی و رشد صنعت توریسم در چارچوب تکالیف برنامه های توسعه و چشم انداز بیست ساله کشور کمک خواهد کرد.