سیزده به در یا روز طبیعت پایانی بر نوروز است که در آن ایرانیان به دل طبیعت پناه می برند اما گاه شاهد هجوم بی رحمانه و تخریب گر به طبیعت هستیم که حاکی از بی توجهی محدود شهروندانی به مفهوم واقعی آئینهای باستانی چون سیزده به در است.

به گزارش مهر، پناه بردن به دل طبیعت، فرهنگی تاریخی برای مردم ایران است که ریشه در باورها و آئین های باستانی مردم این خاک دارد. ورود مردم به دشتهای سبز و تپه های پر گل بهاری، پناه گرفتن در سایه سار جنگلها و خنکای دریاچه ها و رودخانه ها، سنتی کهن است که همواره نشانگر احترام عمیق ایرانیان به طبیعت است.

طبق آنچه در کتابها و بر اساس تحقیقات درباره نوروز آمده است "سیزده به در" در حقیقت پایان آیینهای نوروزی است که در آن نحسی روز سیزده با ترک شهر و دیار و رفتن به دامن طبیعت دور ریخته می شود و این روز به خوشی در طبیعت سپری می شود.

با این حال در عصر حاضر، به دلیل آنچه باورهای سنتی و تاریخی به درستی و سادگی برای مردم و نسلهای تازه توضیح داده نشده اند پاسداشت آئینهای تاریخی، منجر به بروز آسیبهای جدی به محیط پیرامون می شود. 

تخریب طبیعت به شکلهای مختلف در آئین سیزده به در و بر خلاف آنچه احترام به طبیعت نام نهاده می شود از مهمترین دغدغه های علاقمندان به محیط زیست و طبیعت است. با این همه در چنین روزی بیشترین حجم زباله های تولید شده از طرف مردم در دامن طبیعت رها می شود و سرشاخه درختان شکسته و گاهی به آتش کشیده می شود.

به نظر می رسد توجه به مفاهمیم عمیق و غنای تاریخی این گونه آئینها به سادگی نادیده گرفته شده و حفظ طبیعت مورد تاکید قرار نمی گیرد که همین امر موجب تخریب گسترده ای به محیط زیبای پیرامون ما می شود.