‬۱۷ ربیع‌الاول / ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد

زمین و آسمان مکه نورباران بود و موج عطر گل می‌پیچید، امید زندگی در جان موجودات می‌جوشید، هوا آغشته از عطر بهاران بود، شبی رویایی به‌شهر مکه می‌خندید، صدای حمد و تهلیل شباویزان خوش آهنگ به سوی کهکشان روانه بود.

سپیده دم جمعه ‪ ۱۷‬ربیع‌الاول سال عام‌الفیل، ‪ ۵۷۱‬سال پس از میلاد مسیح (مطابق با ‪ ۲۸‬نیسان نوری) در گوشه‌ای از حجاز و در نزدیکی کانون یکتا پرستی "کعبه" در منطقه‌ای به نام شعب ابیطالب، نوری به سوی آسمان بلند شد و محمد (ص) در حالیکه ذکر "الله‌اکبر الحمدالله کثیرا و سبحان‌الله بکره و اصیلا" برلب داشت، گام بر جهان خاکی نهاد.

پسری زیباتر از ماه و تابنده تر از خورشید چشم بر جهان گشود، محمد(ص) درحالی متولد شد که پنج ماه از وفات پدرش عبدالله می‌گذشت و او هیچگاه موفق به دیدار پدر نشد و در دامان پر مهر مادر و زیر نظر عبدالمطلب پرورش یافت.

مقارن میلاد این مولود آسمانی، اتفاق‌ها و معجزه‌های عجیبی شکل گرفت که در ذیل به گوشه‌ای از آنها اشاره می‌شود:
به برکت میلاد پیامبر(ص) در آن سال باران بسیار بارید و نعمت فراوان نصیب مردم‌حجاز شد، به نحوی که مردم آن سال را به‌نام "سنه الفتح" نامیدند.

در همان بامداد تولد پیامبر اسلام (ص) همه بت‌های کعبه به یکباره از جاکنده و سرنگون شدند.

- ایوان عظیم مدائن (کاخ شاه ایران) به لرزه درآمد و چهار کنگره آن فرو ریخت.

آتشکده فارس پس از هزاران سال روشنایی، به یکباره خاموش شد.

آب دریاچه ساوه در زمین فرو رفت و خشکید.

آب رود سماوه (بین کوفه و شام) زیاد شد و به جریان افتاد.

- از دجله به سوی خانه‌های کناره آن آب جاری گشت و نوری تابان از جانب حجاز صعود کرده پخش و به سوی شرق جهان کشیده شد.

- در تمام جهان، هیچ تختی از پادشاهان در جای خود نماند، مگر این که صبح آن شب واژگون شد.

چند روز پس از تولد محمد (ص)، "حلیمه سعدیه" یکی از بانوان پاک سرشت مکه وی را برای شیردهی به سوی خانواده خود برد و چهار سال از محمد (ص) نگهداری و مراقبت کرد و دراین مدت حوادث عجیب و فوق‌العاده‌ای مشاهده کرد.

محمد (ص) بیش از دو سال مهر و محبت مادری را درک نکرد و در سن شش سالگی از این نعمت بزرگ محروم شد، آمنه برای دیدار خویشاوندان به یثرب رفته بود که هنگام بازگشت در روستای ابوا (که بین مکه و یثرب قرار داشت) از دنیا رفت. (سیره ابن هشام: ج ‪ ،۱‬ص ‪ .(۱۷۷‬پس از مادر، محمد (ص) توسط عبدالمطلب سرپرستی می‌شد ولی این آسایش دیری نپایید و بیش از دو سال نگذشته بود که جد گرامی پیامبر(ص) نیز لباس سفر برتن کرد و به سوی حق شتافت.

پس از عبدالمطلب، ابوطالب عموی بزرگ محمد(ص) و پدر بزرگوار امیرمومنان علی (ع) وی را به کانون گرم خویش پذیرفت و چون پدری مهربان، آنچه در وجود داشت، برای نگهبانی و نگهداری محمد(ص) به کار گرفت و تا آخرین لحظه زندگی از کوچکترین خدمت به او دریغ نکرد.

القاب پیامبر:
پیامبر اکرم (ص) در قرآن چهار مرتبه با نام محمد و یک مرتبه با نام احمد خوانده شده است.

یک یهودی از پیامبر (ص) پرسید: چرا نام تو محمد، احمد، بشیر و نذیر است؟ پیامبر(ص) پاسخ داد: "محمد" از این روست که در زمین محمود (ستوده شده) هستم، "احمد" از آن روست که من در آسمان ستوده‌تر از زمینم، اما "بشیر" بدان جهت است که پیروان خدا را به رحمت الهی مژده می‌دهم و "نذیرم" که گنهکاران را از دوزخ می‌ترسانم.

پیامبر (ص) را غالبا با القاب مصطفی (برگزیده) و خاتم‌النبیین (آخرین پیامبران) می‌خواندند و مشهورترین کنیه پیامبر(ص)، ابوالقاسم است.

روز ولادت رسول اکرم (ص) و روز ولادت امام ششم امام صادق (ع) با هم مصادف شده و دو ولادت بزرگ در این روز واقع شده است.

امام جعفرصادق(ع) روز جمعه، هنگام طلوع فجر و به‌روایتی در روز دوشنبه، ‪ ۱۷‬ربیع الاول سال ‪ ۸۳‬قمری دیده به جهان گشود و عالم انسانی را با انوار طیبه خویش تابناک کرد.

پدرش امام محمد باقر(ع) وی را به نام عموی نیاکانش جعفر طیار، "جعفر" نام نهاد، حضرت جعفربن محمد (ع) دارای یک کنیه معروف به نام "ابوعبدالله" و دو کنیه به نامهای "ابواسماعیل" و "ابوموسی" و دارای القاب صادق، صابر، طاهر و فاضل است.

مادر گرامی امام جعفر صادق (ع)، فاطمه، معروف به "ام فروه" از زنان نیکوکار عصر خویش بود و از لحاظ فضیلت و منقبت، سرآمد زنان روزگار خود بشمار می‌آمد.

امام جعفر صادق (ع) مدت ‪ ۱۲‬سال، حیات با برکت جدش امام زین العابدین (ع) را درک کرد و از مکتب تربیتی و علمی وی بهره وافر یافت، همچنین آن حضرت مدت ‪ ۳۲‬سال از وجود شریف پدرش امام محمد باقر(ع) برخوردار بود و در تمام رویدادهای مهم در کنار پدر ارجمندش قرار داشت.

مدت امامت امام جعفر صادق (‪ ۳۳‬سال و ‪ ۱۰‬ماه) بود و در ایام زندگی با برکتش با خلافت غاصبانه چند تن از خلفای اموی و دو تن از خلفای عباسی معاصر بود.