کنترل کانونهای فرسایش باد در کرمان یک قرن زمان نیاز دارد!

مدیرکل منابع طبیعی کرمان با اشاره به وجود 700 هزار هکتار کانون بحرانی فرسایش بادی در کرمان گفت: با توجه به کمبود اعتبار در اجرای طرح کنترل کانونهای فرسایش بادی اجرای این طرح یک قرن طول خواهد کشید.

محمدعلی بنی اسدی در گفتگو با خبرنگار مهر در کرمان اظهار داشت: با توجه به وسعت استان کرمان 10 درصد از اراضی بیابانی کشور در کرمان واقع شده است.

وی با اشاره به اینکه بیشترین کانونهای فرسایش بادی کشور در کرمان است، گفت: در کرمان 700 هزار هکتار منطقه بحرانی فرسایش بادی وجود دارد که طوفانهای شن در این مناطق وجود دارد.

بنی اسدی با اشاره به اقدامات موثر انجام شده طی چهار سال گذشته افزود: هم اکنون دو سوم کار در کنترل این کانونها در استان انجام شده است اما به دلیل محدودیت اعتبار و در صورت ادامه روند فعلی بیش از یک قرن زمان برای کنترل این کانونها نیاز داریم.

وی خواستار افزایش بودجه در این بخش شد و افزود: تاکنون 120 هزار هکتار جنگل کاری در کرمان انجام شده است که شامل گونه گیاهی "تاغ" می باشد و این روند درحال حاضر نیز ادامه دارد.

بنی اسدی افزود: جنگل کاری هرهکتار تاغ بیش از 20 میلیون ریال اعتبار نیاز دارد که نیازمند تزریق اعتبار بیشتر در این زمینه هستیم.

وی خاطرنشان کرد: کرمان همجوار با دو کویر مخوف لوت و زنگی احمد است که در قسمت شرقی استان قرار دارند و این موقعیت جغرافیایی باعث شده است که بیابان وجه غالب و تاثیر گذار در اقلیم این استان باشد.

بنی اسد ادامه داد: استان کرمان دارای 6.6 میلیون هکتار اراضی بیابانی می باشد که حدود 34 درصد از سطح استان را به خود اختصاص داده است از این میزان 3.3 میلیون هکتار اراضی کویری وبیابانی و سه میلیون هکتار شنزارهای فعال و نیمه فعال می باشد که تمرکز فعالیتهای بیابانزدایی اداره کل منابع طبیعی استان در محدوده همین شنزارهاست.

وی گفت: از ابتدای شروع فعالیتهای تثبیت شن وبیابان زدایی در استان کارهای چشمگیری در مناطق مختلف خصوصا شهرستانهای بم، شهداد و کهنوج صورت پذیرفته که تاثیر قابل ملاحظه ای در بهبود وضعیت اقتصادی و اجتماعی این مناطق داشته است.

وی گفت: مهمترین عوامل گسترش بیابان در کرمان مجاورت با کویر، فقر پوشش گیاهی، اثر عوامل انسانی شامل چرای مفرط، بوته کنی، قطع درختان و توسعه غیر اصولی کشاورزی در تخریب اراضی، برداشت بی رویه آب از سفره های آب زیرزمینی و پیشروی جبهه آب شور، تخریب عوامل کنترل و نفوذ آب در آبخیزهای کوهستانی، اعمال روشهای غلط وغیر اصولی آبیاری، وجود سازندهای خاص زمین شناسی، معدن کاوی و بهره برداری از معادن و توسعه خطوط مواصلاتی شهرها و روستاها و صنعت است. 

محمدعلی بنی اسدی در گفتگو با خبرنگار مهر در کرمان اظهار داشت: با توجه به وسعت استان کرمان 10 درصد از اراضی بیابانی کشور در کرمان واقع شده است.

وی با اشاره به اینکه بیشترین کانونهای فرسایش بادی کشور در کرمان است، گفت: در کرمان 700 هزار هکتار منطقه بحرانی فرسایش بادی وجود دارد که طوفانهای شن در این مناطق وجود دارد.

بنی اسدی با اشاره به اقدامات موثر انجام شده طی چهار سال گذشته افزود: هم اکنون دو سوم کار در کنترل این کانونها در استان انجام شده است اما به دلیل محدودیت اعتبار و در صورت ادامه روند فعلی بیش از یک قرن زمان برای کنترل این کانونها نیاز داریم.

وی خواستار افزایش بودجه در این بخش شد و افزود: تاکنون 120 هزار هکتار جنگل کاری در کرمان انجام شده است که شامل گونه گیاهی "تاغ" می باشد و این روند درحال حاضر نیز ادامه دارد.

بنی اسدی افزود: جنگل کاری هرهکتار تاغ بیش از 20 میلیون ریال اعتبار نیاز دارد که نیازمند تزریق اعتبار بیشتر در این زمینه هستیم.

وی خاطرنشان کرد: کرمان همجوار با دو کویر مخوف لوت و زنگی احمد است که در قسمت شرقی استان قرار دارند و این موقعیت جغرافیایی باعث شده است که بیابان وجه غالب و تاثیر گذار در اقلیم این استان باشد.

بنی اسد ادامه داد: استان کرمان دارای 6.6 میلیون هکتار اراضی بیابانی می باشد که حدود 34 درصد از سطح استان را به خود اختصاص داده است از این میزان 3.3 میلیون هکتار اراضی کویری وبیابانی و سه میلیون هکتار شنزارهای فعال و نیمه فعال می باشد که تمرکز فعالیتهای بیابانزدایی اداره کل منابع طبیعی استان در محدوده همین شنزارهاست.

وی گفت: از ابتدای شروع فعالیتهای تثبیت شن وبیابان زدایی در استان کارهای چشمگیری در مناطق مختلف خصوصا شهرستانهای بم، شهداد و کهنوج صورت پذیرفته که تاثیر قابل ملاحظه ای در بهبود وضعیت اقتصادی و اجتماعی این مناطق داشته است.

وی گفت: مهمترین عوامل گسترش بیابان در کرمان مجاورت با کویر، فقر پوشش گیاهی، اثر عوامل انسانی شامل چرای مفرط، بوته کنی، قطع درختان و توسعه غیر اصولی کشاورزی در تخریب اراضی، برداشت بی رویه آب از سفره های آب زیرزمینی و پیشروی جبهه آب شور، تخریب عوامل کنترل و نفوذ آب در آبخیزهای کوهستانی، اعمال روشهای غلط وغیر اصولی آبیاری، وجود سازندهای خاص زمین شناسی، معدن کاوی و بهره برداری از معادن و توسعه خطوط مواصلاتی شهرها و روستاها و صنعت است.